PIRANIE!: a weź się ugryź! - recenzja gry Wydawnictwa Nasza Księgarnia.

Wydawnictwo Nasza Księgarnia z przytupem wkroczyło na rynek gier planszowych oferując naprawdę bardzo udane propozycje skierowane do dość szerokiego grona odbiorców, z grającymi rodzinami na czele. Każda z dotychczas recenzowanych przez nas gier (Domek na drzewie, Bankrut, Fabryka robotów czy Gra na emocjach) okazała się strzałem w dziesiątkę.

Jakiś czas temu otrzymaliśmy do recenzji Piranie!, czyli odnowioną Piranha Pedro Jensa-Petera Schliemanna Za szatę graficzną odpowiada oczywiście nieoceniony Tomek Larek, którego prace uwielbiamy (w odróżnieniu od pewnego niemieckiego rysownika). Z pewnością nadają one swoistego klimatu.

Grafiki grafikami, ale czy sama gra jest dobra? No, cóż zapraszam do lektury naszych wrażeń.

CO ZAWIERA GRA

Całość zamknięta jest w sporym pudle. W środku znajdziemy dużą planszę, drewnianą figurkę Carlosa, karty ruchu (6 kompletów po 12 sztuk), kartę gracza rozpoczynającego, żetony piranii, żetony z pieńkami oraz materiałowy woreczek. Jakość komponentów to poziom poprzednich tytułów wydawnictwa, czyli jest dobrze.

Do tego bardzo czytelna instrukcja napisana przystępnym językiem, okraszona przykładami. Po jej lekturze w zasadzie nie mamy żadnych wątpliwości co do samej rozgrywki.

CEL GRY

Na legendarnej wyspę San Escobar znajduje się Carlos. Carlos jest żądnym przygód człowiekiem i lubi sobie urządzać wycieczki. Każdy z graczy wciela się w rolę pomagiera Carlosa, który za pomocą kart będzie sterował naszym bohaterem. Sęk w tym, że jak mawia przysłowie, gdzie kucharek sześć, tam nie ma co jeść. Zatem chcąc nie chcąc będziemy sobie nawzajem przeszkadzać w celu umoczenia naszego bohatera narażając go dodatkowo na bliskie spotkania z piraniami. Zatem kombinując jak się da musimy koniec końców doprowadzić do przegranej jednego ze współgraczy. W tej grze nie ma jednego zwycięzcy, jest za to jeden przegrany.

PRZYGOTOWANIE GRY

Przygotowanie gry jest krótkie. Po pierwsze rozkładamy planszę, na której umieszczamy w wybranych miejscach żetony piranii. Carlos wędruje na wyspę. Każdy z graczy otrzymuje swój zestaw startowy w postaci 12 kart (w swoim kolorze) oraz 4 żetony pieńków. Reszta pni wędruje do puli ogólnej. To tyle, przygody Carlosa czas rozpocząć.

PRZEBIEG GRY

Przyjrzyjmy się kartom, będącym na wyposażeniu każdego z graczy. Na każdej z nich widnieją dokładnie trzy informacje. Po pierwsze mamy rysunek jednego z czterech obszarów występujących na obrzeżach planszy. Mamy zatem góry, plażę, wioskę lub dżunglę. Obecność jednego z tych obszarów na karcie wyznacza kierunek, w którym będzie się poruszał Carlos. Po drugie mamy cyferkę, która wskazuje na odległość jaką Carlos będzie w stanie przebyć. Po trzecie mamy symbol pnia (o tym za chwilę).

Przebieg gry jest banalny. Każdy z graczy wybiera jedną z kart i wykłada ją zakrytą przed sobą. Następnie gracz posiadający status rozpoczynającego odkrywa swoją kartę i przesuwa Carlosa zgodnie z informacjami na niej zawartymi, tj. we wskazanym kierunku i o odpowiednią liczbę pól. Wykorzystana karta już w tej rundzie nie będzie brała udziału. Następnie kolejna osoba odkrywa kartę i wykonuje swój ruch, itd. Karta gracza rozpoczynającego trafia do następnego uczestnika rozgrywki. I cała zabawa jest powtarzana.

Kilka słów na temat samego ruchu. Jako że Carlos nie jest cudotwórcą, niestety nie ma możliwości stąpania po powierzchni wody. Dlatego też posiada pomoc w postaci pieńków. Ilekroć ma wejść na wodę, musimy położyć żeton z pieńkiem. W przeciwnym razie nasz bohater zażywa kąpieli i dostaje „w nagrodę” karną piranię.

Drewnianych pieńków nie można kłaść na piraniach. Jeśli by się tak miało zdarzyć, że przyjdzie nam władowanie Carlosa na piranię, to niestety ale znowu czeka nas „nagroda” w postaci piranii.

Podobny los czeka nas, jeśli Carlos miałby zakończyć swój ruch poza planszą, czyli musiałby wylądować na plaży, w dżungli, w wiosce lub na skałach.

Po wykonaniu swojego ruchu mamy prawo przemieścić jedną z piranii na planszy na inne miejsce (oznaczone symbolem piranii).

Otrzymanie piranii kończy całą rundę. Uzupełniamy zapasy pieńków. Jak? Jak już wspomniałem każda karta posiada symbol z pniem. I teraz liczymy wszystkie takie symbole na kartach, które pozostały nam na ręce i otrzymujemy stosowną liczbę żetonów. Następnie każdy z graczy bierze na rękę wszystkie wykorzystane karty i możemy przystąpić do następnej rundy.

ZAKOŃCZENIE GRY

Gra kończy się w momencie, gdy jeden z graczy otrzyma drugą (w grze 4-, 5- i 6-osobowej) lub trzecią (w grze 2- i 3-osobowej) piranię. Gracz ten niestety zostaje przegranym, a pozostali mogą się cieszyć ze zwycięstwa.

WRAŻENIA

Przyznaję się bez bicia, że Piranie nas urzekły. Bardzo proste zasady, a jednak mamy nad czym pomyśleć. Musimy starać się przewidzieć ruchy naszych przeciwników, co wcale a wcale nie jest takie oczywiste. Musimy w jakiś sposób odpowiednio wypośrodkować naszą strategię działania.

Z jednej strony kuszą asekuracyjne ruchy pozwalające na przesunięcie Carlosa o jedno pole, z drugiej jednak mamy świadomość, że te karty z najwyższymi wartościami zapewnią nam na koniec rundy pniaki - każda taka karta na ręku to 1 pniak, przy dwóch to 1/2 a najbezpieczniejsza jedyna nie da nam nic. Trzeba zatem odpowiednio szacować ryzyko. A to nie jest taka prosta sprawa. Oczywiście pierwszy gracz ma sytuację prostą i klarowną. Jemu przeważnie żadne wpadki nie grożą. Jest pierwszy i może pokierować Carlosa w bezpiecznym kierunku (no chyba, że akurat zabraknie mu odpowiedniej karty). Drugiemu graczowi jest trudniej, bo musi wczuć się w rolę poprzednika i próbować rozszyfrować jego zamiary, tak, żeby nie tracić niepotrzebnie pieńków. Każdy kolejny gracz ma już mocno pod górkę i w zasadzie jego ruchy to już prawdziwy hazard.

Skalowalność. Gra posiada wariant dwuosobowy – wtedy każdy z graczy wybiera po dwie karty i na zmianę je odkrywa. Wariant ten jest jak najbardziej grywalny i jest naprawdę ciekawy – to takie swoiste szachy na planszy. Rozgrywka w większym składzie jest nieco inna i zdecydowanie mniej w niej strategii. Nie można jej jednakże odmówić emocji, bo tych podczas rozgrywki jest sporo. Każdy przecież stara się dokopać innym, samemu unikając konieczności zebrania żetonu z piranią.

Regrywalność. Każda rozgrywka pomimo, że podobna w przebiegu będzie znacząco różniła się od innych. Za każdym razem gracze będą dokonywali innych wyborów, a co się z tym wiąże biedny Carlos będzie inaczej się poruszał po planszy. Co ważne, gra się nie nudzi i po wielu partiach ciągle potrafi i rozbawić i zaskoczyć.

Oczywiście gra przemyca sporo negatywnej interakcji. Ale robi to w sposób pośredni. Tak kierujemy ruchami Carlosa, żeby wydać jak najmniej pieńków, a tak naprawdę cały czas trochę może rykosztem, ale staramy się dokopać innym graczom, żeby to im w nagrodę dostała się pirania.

Czas gry. Pudełkowo to 30 minut. Przeważnie jednak ten czas jest krótszy i w te 20-25 minut powinniśmy się wyrobić.

Nie sposób nie wspomnieć o oprawie graficznej. Po raz kolejny Tomek Larek udowodnił, że ma talent, bo dzięki niemu gra po prostu zyskuje i znacznie poprawia to odbiór i pozwala wyczuć leciutki klimat.

Nasza Księgarnia po raz kolejny stanęła na wysokości zadania i dała nam fantastyczną rozgrywkę, przy której mile spędzą czas i rodziny i ci nieco bardziej doświadczeni gracze. Oczywiście należy wziąć poprawkę na to, że w żadnym przypadku nie będzie to gra, w której będziemy mieli kontrolę nad wszystkim. Dużo tutaj gry niemalże w ciemno, ale uwierzcie mi, niemalże za każdym razem uważnie śledzimy, co też dany gracz wymyślił w danej rundzie, czy udało się go władować na piranię, czy też nie. Czy wypstrykał się już z pieńków czy też nie. W tej grze nawet bycie wyrolowanym przez resztę graczy sprawia radochę (zwłaszcza reszcie graczy).