Mini gry, to bardzo ciekawe zjawisko. Jak sama nazwa wskazuje to niewielka liczba komponentów, która ma zapewnić po prostu dobrą zabawę. Najlepszym przykładem jest List miłosny we wszystkich jego odmianach. Niedawno nawet na blogu prezentowaliśmy nawet jego najnowszą (chyba) odsłonę w postaci Zwierzaków żądnych władzy.
Bohaterką niniejszej recenzji jest mini gra bardzo lubianego przez nas wydawnictwa Smart Flamingo. Co ciekawe ta gra nie zostanie jak choćby AI Space Puzzle, Oh Crab!, czy też Candy Hunters wydana na jakimś portalu wspieraczkowym. Ta niewielka karcianka została już wydana w sposób tradycyjny, co jest odejściem od modelu wydawniczego wydawnictwa z różowym flamingiem w logo.
Czy nam taka zabawa przypadła do gustu? Zapraszamy do lektury recenzji.
Recenzja jest efektem współpracy recenzenckiej/współpracy reklamowej z Wydawnictwem. Wydawnictwo nie miało wglądu w tekst przed jego publikacją, ani wpływu na naszą opinię o grze.
CO ZAWIERA GRA
Instrukcja to kolejne dwie karty zapisane drobnym maczkiem - w końcu do mini gra. Reguły w niej przedstawione są proste do zrozumienia.
Tutaj jedna uwaga. Do testów otrzymaliśmy (jeszcze) prototyp gry. W wersji sklepowej znajdują się niewielkie zmiany w grafice na kartach. Dołożony został również tryb zaawansowany.
CEL GRY
Celem gry jest po prostu pokonanie przeciwnika w tym karcianym pojedynku. W tym celu wykorzystywać będziemy blef, podpuszczanie ale i dobrą pamięć.
PRZYGOTOWANIE GRY
Ten etap jest ekstremalnie krótki. Na bok odkładamy trzy kart ran. Każdy z graczy otrzymuje od razu po jednej karcie zepsutej broni. Resztę kart (strzału) tasujemy i wykładamy pomiędzy graczami cztery odkryte karty.
Pozostałe karty rozdajemy po równo pomiędzy graczy. Układamy sobie karty na ręce w takiej kolejności, jak nam pasuje.
Tyle. Możemy rozpocząć pojedynek.
PRZEBIEG GRY
Rozgrywka jest bardzo prosta. Oczywiście wzorowana jest na pojedynku dwóch rewolwerowców, którzy patrząc sobie w oczy w pewnym momencie oddają do siebie strzał.
Sama gra podzielona została na szereg rund kończących się wymianą ognia. Naczelną zasadą jest patrzenie sobie w oczy podczas gry. Oczywiście musimy mieć w zasięgu wzroku nasze karty, ale jednocześnie powinniśmy utrzymywać kontakt wzrokowy.
W swojej turze możemy zrobić trzy rzeczy:
(1) zagrać kartę – jedną z kart na ręku zagrywamy zakrytą na jeden ze stosów.
(2) przełożyć kartę – jedną z wierzchnich zakrytych kart jednego ze stosów i przekładamy na inny stos.
(3) oddać turę – w tym celu pukamy w stół.
Dochodzi wtedy do właściwego pojedynku. Jak najszybciej kładziemy rękę na jednym ze stosów, a następnie rozpatrujemy zawartość każdego z nich. Żeby oddać strzał musimy w swoim stosiku posiadać co najmniej dwie karty strzału tego samego typu (bp. dwie nogi) i jednocześnie nie możemy posiadać karty zepsutej broni (bo niby jak mamy oddać strzał?).
Gdy tylko jeden z graczy spełnia warunki, wówczas z automatu oddaje on strzał – przeciwnik dobiera jedną kartę rany. Jeśli żaden z graczy nie spełnia warunku, wówczas nikt nie oddaje strzału.
Przy porównaniu obowiązują dwie zasady. Trójka zawsze będzie wyższa niż dwójka. Jeśli mamy taką samą liczbę kart strzału, wówczas wygrywa ta o większej „wartości” (głowa > tors > ręka > noga)
ZAKOŃCZENIE GRY
Cała zabawa kończy się, gdy jeden z graczy odniesie drugą ranę.
WRAŻENIA
To przede wszystkim pojedynek, w dużej mierze bazujący na blefie, dobrej pamięci i jakby nie patrzeć na refleksie. Znamy cztery początkowe karty, które leżą między graczami. Wiemy jakie karty my dołożymy. Do pewnego stopnia będziemy w stanie śledzić zmiany na stole (jeśli nasza karta zostanie przez przeciwnika przełożona) i to tyle. Reszta to kwestia domysłów, próbowania wczucia się w drugiego gracza.
Zasady są proste. Gdy nadejdzie odpowiedni moment, połóż „łapę” na kartach, które naszym zdaniem wygrają nam pojedynek. Wbrew pozorom to nie takie proste, jakby się mogło wydawać. Nie wiemy, co dołożył przeciwnik, nie znamy jego zamiarów. Nie wiemy czy faktycznie będzie walczył o daną kupkę kart, czy może zechce wystawić nas do wiatru i dołoży kartę zepsutej broni.
Dlatego też jest to bardzo szybka i niezwykle dynamiczna rozgrywka, która potrafi przynieść sporo emocji - krzyki radości i jęki porażki to norma. Pojedyncza rozgrywka to kwestia kilka minut.
Przejdę teraz do tego, co może sprawiać pewne trudności i wywołuje wśród graczy nieco mieszane uczucia. Otóż podczas gry powinniśmy sobie patrzeć w oczy i jednocześnie kontrolować to, co zagrywamy zerkając jednocześnie nas karty na ręce. Nie jest to takie hop siup, żeby czynić to utrzymując jednocześnie kontakt wzrokowy. Inna sprawa, że nie każdy lubi patrzeć sobie w oczy przez prawie całą rozgrywkę. U niektórych osób wywołuje to spory dyskomfort i niechęć do takiej rozrywki.
Jeśli jesteśmy w stanie to zaakceptować, to będziemy się dobrze bawić. Oczywiście Eye2Eye Duel nie będzie daniem głównym wieczoru. To raczej szybki i emocjonujący przerywnik pomiędzy „normalnymi” grami. Zdecydowanie warto sprawdzić, żeby samemu się przekonać.
PLUSY:
+ banalne zasady,
+ ciekawa mechanika,
+ kompaktowość,
+ bardzo szybka i emocjonująca rozgrywka,
+ spora doza interakcji.
MINUSY:
- sporo losowości,
- specyficzna mechanika, która może powodować dyskomfort.
Liczba graczy: 2 osoby
Wiek: od 8 lat
Czas gry: ok. 15 minut
Rodzaj gry: gra na parę,
gra imprezowa,
gra karciana
Zawartość pudełka:
* 17 kart,
* instrukcja do gry.
Wydawnictwo: Smart Flamingo
Autor: Bartłomiej Buller,
Jan Kownacki,
Krystian Kamil
Najder,
Mateusz Puchalski
Ilustracje: Dawid Malik
Serdecznie dziękujemy Łukaszowi Makuchowi (Smart Flamingo) za udostępnienie prototypu do testów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz