Blog na wolny czas - wszystko o grach planszowych: ZAMEK SMOKÓW: liczy się każda cegła

Pamiętam mojego pierwszego PC-ta. Pamiętam pierwsze gry. Oprócz tych wszystkich Hereticów, Hexenów czy Warcraftów, była niepozorna układanka zwana Mahjongiem. Człowiek siedział przed monitorem i układał te klocuszki. Sentyment do tej gry pozostał do dziś, chociaż wiem, że nie miało to zbyt wiele wspólnego z prawdziwym Mahjongiem – to był raczej rodzaj pasjansa, w którym pozbywamy się klocuszków ze stołu odszukując pary takich samych płytek. Zresztą chyba nawet mówi się na to Mahjong Solitaire.

Autorzy gry Zamek Smoków chyba też byli fanami tego pasjansa, bo na jego mechanice stworzyli grę, na premierę której oboje czekaliśmy z wielką niecierpliwością. W końcu dzięki Wydawnictwu Rebel i my możemy cieszyć się naszym rodzimym wydaniem gry, o której słyszeliśmy tak wiele dobrego. Mamy za sobą naprawdę wiele partii i cóż, wypadałoby się podzielić wrażeniami. Zapraszam zatem do lektury recenzji.

CO ZAWIERA GRA

Całość zamknięta jest w dużym (i ciężkim) pudle, którego to okładka wprowadza nas w klimat gry. W środku znajdziemy przede wszystkim mnóstwo bakelitowych płytek rodem z prawdziwego Mahjonga. Plastik reprezentowany będzie przez świątynie (czarne daszki). A karton to żetony punktów zwycięstwa, żetony smoków karty smoków i duchów no i plansze. Dwie (dwustronne) są wspólne i cztery przeznaczone dla każdego z graczy.

W pudełku znajdziemy funkcjonalną wypraskę, która pozwala utrzymać wszystko w należytym porządku.

Całość po prostu robi wrażenie. To jedna z najlepiej wykonanych i zilustrowanych gier, w jakie mieliśmy okazję zagrać. Załączona instrukcja napisana jest tak, żeby nikt nie miał żadnych wątpliwości co do zasad. Prosto, przejrzyście z mnóstwem przydatnych przykładów.

CEL GRY

W czasie gry będziemy pozyskiwać z głównej planszy płytki (niejako rozbierając cegła po cegle stary zamek), za pomocą których przyjdzie nam budować swoje własne siedziby. W trakcie rozgrywki będziemy ciułać punkty zwycięstwa. Ten, kto będzie w tym najlepszy oczywiście zwycięży.

PRZYGOTOWANIE GRY

Przygotowanie gry troszkę trwa. Przede wszystkim musimy wybrać planszę główną – mamy dwie dwustronne, a tą którą wybierzemy determinuje liczba graczy. Następnie musimy wybudować zamek, czyli poukładać wszystkie płytki wg wzoru – ten podstawowy i jego wariacje znajdują się w instrukcji, a nic nie stoi na przeszkodzie, żeby stworzyć swój własny. Obok przygotowujemy zasoby biorące udział w grze, czyli żetony punktów zwycięstwa i daszki świątyń.

Zestawem startowym każdego z graczy jest planszetka w wybranym kolorze, daszek świątyni oraz karta pomocy. I to w zasadzie tyle.

PRZEBIEG GRY

Zasady są proste i intuicyjne. Gra przebiega w tradycyjny sposób – każdy z graczy po kolei rozgrywa swoją kolejkę. A w niej zabiera jeden dostępny kamień z najwyższego poziomu, a ma do zrobienia jedną z trzech rzeczy:

(I) może dobrać drugą taką samą, wolną płytkę z dowolnego poziomu;

(II) zamiast drugiej płytki może dobierać jedną świątynię (ten plastikowy daszek), którą to odkłada do swoich zasobów;

(III) może odrzucić tę wybraną płytkę do pudełka, w zamian za co otrzymuje jeden punkt zwycięstwa.

Pozyskane kamienie musimy dołożyć do swojego zamku na wybranym przez siebie wolnym polu (wolnym tzn. nie leży na nim żadna płytka ani świątynia lub płytka odwrócona jest wzorem do dołu). Jeśli w momencie dołożenia płytki stworzyliśmy kombinację czterech lub więcej kafelków tego samego koloru (nie wzoru) stykających się bokami, wszystkie odwracane są symbolami do dołu. Im więcej płytek odwrócimy jednocześnie, tym więcej punktów otrzymujemy. Następnie możemy na tych właśnie zakrytych płytkach również budować świątynie (jedną lub dwie), które na koniec gry przyniosą nam dodatkowe punkty.

Tak wyglądają podstawowe zasady gry. W pudle znajdują się również karty, z których korzystamy jeśli chcemy (do czego gorąco zachęcam). Karty duchów umożliwiają nam skorzystanie ze specjalnej możliwości (niedostępnej normalnie), np. poprzez wzięcie kamienia, którego grając zgodnie z przepisami nie moglibyśmy wziąć. Aktywujemy je odrzucając jeden kamień z naszej planszetki lub poświęcając jedną świątynię. Karty smoków z kolei dają dodatkowe punkty za stworzenie określonego układu z płytek na naszej planszetce.

WRAŻENIA

Zamek smoków to gra, która należy do naszej ulubionej kategorii abstrakcyjnych gier logicznych. Klimatu w tym nie uświadczymy, jednakże w żaden sposób nie zmienia to naszego postrzegania tego tytułu. Może nie była to miłość od pierwszego wejrzenia, ale z każdą kolejną rozgrywką zaczęliśmy coraz bardziej doceniać Zamek Smoków. A za co konkretnie?

Po pierwsze, za prostotę zasad. Grę się szybko tłumaczy i co ważne nie mamy żadnych wątpliwości, co nam wolno, a czego mamy nie robić. Pewne wątpliwości mogą się pojawić przy interpretacji niektórych kart smoków i duchów. Wystarczy jednak zerknąć do instrukcji, żeby szybko zostały rozwiane.

Po drugie za elegancko wykorzystaną mechanikę Mahjonga Solitaire. Aż wracają wspomnienia, gdy człowiek ślęczał przed monitorem i poszukiwał tych par i uszczuplał stan płytek. Tutaj mamy proste rozwinięcie tej idei. Usuwamy płytki, ale jednocześnie stanowią one budulec pod nasze budowle i tutaj musimy kombinować jak to sobie wszystko poukładać, żeby zgarnąć jak najwięcej punktów.

Po trzecie, wydanie. Robi wrażenie. Chylę czoła przed grafikiem w osobie utalentowanej Tajki Cinyee Chiu Wykonała kawał dobrej roboty. Gra wiele przez to zyskała. Jakość komponentów to również klasa sama w sobie. Wiem, że niektórym nie podobają się cienkie plansze zarówno główne jak i graczy. W tym przypadku mi to specjalnie nie przeszkadza. To nie jest Terraformacja Marsa, gdzie planszetki graczy są słabe. Tutaj po prostu plansze wykorzystujemy nieco inaczej. Z jednej zabieramy kamienie i układamy je na drugiej. Równie dobrze można byłoby to robić na materiałowej macie i wiele by to nie zmieniło.

Po czwarte, można przy niej trochę pomyśleć. Nie jest to rodzaj mózgożera, ale należy zatrudnić szare komórki, żeby osiągnąć satysfakcjonujący nas wynik. W teorii niby nasze wybory są oczywiste – musimy zabrać kamień z najwyższego poziomu i albo znajdziemy do niego parę, albo nie. Sęk w tym, że zgarnięcie pary nie musi być wcale najlepszym rozwiązaniem, gdyż zawsze będzie się to wiązać z odblokowaniem innego kamienia, na którego czai się nasz przeciwnik. Poza tym musimy zbierać świątynie, które są przydatne przy punktowaniu końcowym a także pozwalają na skorzystanie z mocy Ducha. Grając w Zamek duchów musimy troszkę balansować na linie pomiędzy tym co będzie dobre dla mnie, a tym, co będzie dobre dla przeciwnika. Nie są to specjalne trudne decyzje, ale trochę wysiłku warto w to włożyć.

Po piąte, skalowalność. Ujmę to w ten sposób, że cała rozgrywka ma charakter raczej taktyczny, a im więcej osób biorących udział w rozgrywce, tym ten charakter jest bardziej podkreślony. Zmienność na planszy nie pozwala wtedy na jakiekolwiek dalsze plany.

Nieco inaczej wygląda rozgrywka dwuosobowa. Prawdę mówiąc to nasz ulubiony wariant. Gra się szybciej i co ważne, możemy sobie trochę poplanować, mamy większy wpływ na ewentualne psucie planów przeciwnikowi. Ponadto możemy wznieść bardziej okazałe budowle, niż wtedy gdy w rozgrywce bierze udział większa liczba graczy – nieważne w jakim składzie gramy i tak do rozgrywki używamy wszystkich kamieni.

Tak czy inaczej, w każdym składzie grało nam się po prostu przyjemnie, inaczej, ale przyjemnie.

Po szóste, regrywalność. Jak każda dobra gra logiczna, tak i Zamek smoków charakteryzuje się wysoką regrywalnością. Każda partia, choć podobna w przebiegu, jest po prostu inna. Dodatkowo Karty smoków i duchów potrafią wpłynąć na to jak będziemy grać, podnosząc jednocześnie regrywalność. A przecież możemy jeszcze pobawić się innymi układami początkowymi klocków.

Czy znajdziemy jakiś minus w grze? A i owszem. Odwracanie płytek na naszych planszetkach to czasem mocno precyzyjna robota i nie ma na to rady, zawsze coś się rozsunie, spadnie. Ten typ już tak ma i trzeba to zaakceptować.

Zamek smoków był obok Azula, Sagrady (która niedługo zostanie wydana w Polsce), Santorini i Fotosyntezy (wkrótce pojawi się nasza recenzja) na naszym radarze od dawna i bardzo się cieszymy, że dołączył do naszej kolekcji. To po prostu kawał dobrej gry logicznej, gry, w której można trochę pomyśleć i popatrzeć się na efekt naszej pracy w formie rozrastającej się na naszej planszy budowli. Prostota i przejrzystość gry w połączeniu z miłym móżdżeniem stanowią bardzo dobry tytuł, który z pewnością sprawdzi się i w gronie tych mniej i tych bardziej zaznajomionych z grami planszowymi. Zamek z pewnością pozostanie w naszej kolekcji. Zdecydowanie polecamy.

PLUSY:

+ proste zasady,

+ piękne wykonanie,

+ wysoka jakość komponentów,

+ dobra skalowalność,

+ wysoka regrywalność.

MINUSY:

- odwracanie płytek wymaga sporej precyzji