PORA NA KAMELEONA: co mi zrobisz, jak mnie złapiesz? - recenzja gry Tailor Games.

Swego czasu recenzowaliśmy zwariowaną grę autorstwa Brunona Faiduttiego, czyli Bongo. Gra jest znakomita, potrafi naprawdę dać w kość naszemu mózgowi. Obcując z najnowszym tytułem Krzysztofa Matusika czyli Porą na kameleona, czułem się trochę podobnie jak podczas przygody z Bongo. Niepozorny kameleon okazał się twardym zawodnikiem. 

Dla przypomnienia (za Wikipedią) -„Kameleony (Chamaeleonidae) to rodzina gadów z grupy jaszczurek, słynąca ze zdolności do zmiany ubarwienia, długiego języka i oryginalnych kształtów ciała. Wbrew popularnym opiniom kameleonowate nie dostosowują swojej barwy do barwy otoczenia – ich barwa zmienia się wraz ze zmianą stanu fizycznego i emocjonalnego, a także jest formą komunikacji z innymi osobnikami, choć ich naturalny kolor często odpowiada danemu typowi otoczenia, w którym przebywają”. Tak czy inaczej, ten kto widział w zoo kameleona, ten wie, że czasem ciężko go wypatrzyć w jego terrarium. Autor gry z pewnością sam tego doświadczył i stąd to wypatrywanie jest nierozerwalnym elementem rozgrywki. Czy zatem gra przypadła nam do gustu? Zapraszamy do lektury recenzji.

CO ZAWIERA GRA

Całość mieści się w niewielkim pudełeczku, w którym znajdziemy (oprócz instrukcji) 36 okrągłych żetonów oraz talię kart. O ile do jakości żetonów nie mam zastrzeżeń, to do jakości kart niestety tak. Ciemne ranty mają to do siebie, że nie są specjalnie trwałe a przez to podatne są na przetarcia. Karty w porze na kameleona są w częstym użytku i jeśli zależy nam na tym, żeby jak najdłużej cieszyły oko, to warto je zakoszulkować.

CEL GRY

Każdy z graczy wciela się w role bacznego obserwatora. Naszym zadaniem jest zebranie kart kameleonów w sześciu różnych kolorach. Żeby to osiągnąć musimy się wykazać sporym refleksem, żeby wskazać właściwy żeton w odpowiednim momencie.  Żetonów jest 36, a tylko jeden właściwy, więc…czeka nas sporo zabawy.

PRZYGOTOWANIE GRY

Przygotowanie gry zajmuje dosłownie chwilę. Na środku stołu układamy zakrytą talię kart. Wokół niej rozrzucamy żetony. I to tyle. Bezkrwawe łowy czas zacząć.

PRZEBIEG GRY

Popatrzmy się na elementy występujące w grze. Każda karta posiada dwie informacje. Po pierwsze kolor kameleona a po drugie miejsce jego występowania. Każdy żeton to również dwie informacje. Po pierwsze znajdziemy tam fragment miejsca, w którym przebywa kameleon, a po drugie na brzegu każdego żetonu znajduje się sześć sekcji. Każda lokacja posiada dokładnie 6 żetonów, różnią się one od siebie liczbą zapełnionych sekcji – od zera do pięciu

Nasze zadanie jest (teoretycznie) proste.  Odkrywamy jedną kartę, a następnie musimy jak najszybciej odnaleźć i wskazać właściwy żeton. Co to znaczy właściwy? Ano, po pierwsze musimy znaleźć żeton z tym samym miejscem (co na karcie), a po drugie, żeton ten musi posiadać tyle (zapełnionych na pomarańczowo) sekcji, ile jest kameleonów w kolorze wskazanym przez kartę przed wszystkimi graczami.

Zatem, jeśli to pierwsza kolejka, to wyciągnięciu karty mamy znaleźć żeton odpowiadający lokacji tego kameleona bez zaznaczonej sekcji. W trakcie rozgrywki jednakże liczba zdobytych przez graczy kameleonów zaczyna wzrastać. W pewnym momencie może się zdarzyć, że liczba kameleonów w danym kolorze przekroczy 5. Co wtedy? „Licznik” ulega wyzerowaniu, a my mamy do wykonania w głowie proste zadanie matematyczne na poziomie 4 klasy podstawówki. Otóż musimy znaleźć żeton z zapełnionymi sekcjami w liczbie równej reszcie dzielenia przez 5, czyli jeśli jest np. osiem kameleonów, to musimy wskazać żeton z trzema zapełnionymi polami.

Oczywiście pomyłki są karane – zostało to jednak dość ciekawie rozwiązane. Otóż, jeśli zdarzyło się, że wybraliśmy zły żeton, to aktualna karta kameleona wraca na spód kart dobierania, a my odwracamy ostatnią zebraną kartę kameleona. W momencie, gdy w którejś z następnych kolejek wytypujemy właściwy żeton, to w nagrodę będziemy mogli przywrócić kartę do łask.

ZAKOŃCZENIE GRY

Gra kończy się w momencie zdobycia przez jednego z graczy kart kameleonów w sześciu różnych kolorach, przy czym kolorowe kameleony traktowane są jako dżokery.

WRAŻENIA

Gra jest w sumie bardzo prosta, jednakże nie nazwałbym jej lekką. Żeby wygrać, trzeba włożyć w to sporo wysiłku. A jeśli chcemy wprowadzić bardziej zaawansowane zasady, tym będzie trudniej.

Przez calutki czas musimy wykazać się dużym skupieniem w celu odnalezienia właściwego żetonu. Dodatkowo sprawę komplikuje konieczność ekspresowego liczenia kart u pozostałych graczy i ewentualna konieczność dzielenia z resztą.

Do tego dochodzi przecież presja czasu, bo zwycięzca danej rundy może być tylko jeden. A żeby było mało, to błędne odpowiedzi są karane (a dobre nagradzane).

Gra z pewnością nie jest mocno odkrywcza i znajdziemy w niej elementy znanych i lubianych gier w tym klimacie. Można tu wymienić choćby Dobble, Gloobz , czy też Fliper i Bongo. Musimy zatem wykazać się sporym refleksem, a przy okazji dużą spostrzegawczością i umiejętnością szybkiego liczenia.

Pewną wadą tego typu gier jest to, że nie każdy będzie się przy nich dobrze bawił. Nie każdy lubi intensywny wysiłek umysłowy połączony z koniecznością wykazania się refleksem. Zwłaszcza, gdy w towarzystwie pojawi się osobnik, który będzie lepszy w tym wszystkim od pozostałych. Gra dla tych słabszych stanie się lekko frustrująca, że ich wysiłki i tak pójdą na marne, bo ten jeden gracz i tak pewnie wygra. Pory na kameleona to nie ominęło i sprytna osoba jest w stanie zdominować całą rozgrywkę.

Dużym plusem jest z pewnością czas rozgrywki. Wszystko zwykle zamyka się w 10-15 minutach i to naprawdę wystarczy. Nie wyobrażam sobie dłuższej partyjki. Nasz mózg ma swoje ograniczenia.

Skalowalność. Im więcej osób, tym większa zabawa, ale przy okazji rośnie też poziom trudności. Po prostu mamy więcej do ogarnięcia. Każda kolejna osoba to kolejne kameleony do przeliczenia.

Regrywalność. Każda rozgrywka jest inna, chociaż bardzo podobna. Ponadto można ją sobie dodatkowo utrudnić wprowadzając w życie pewne modyfikacje, dzięki czemu mamy więcej  zamieszania. Tak czy inaczej Pory na kameleona nie traktowałbym jako główne danie wieczoru a raczej jako przerywnik pomiędzy bardziej złożonymi tytułami. Kilka partii z rzędu może wprowadzić uczucie lekkiego przesytu i zmęczenia dla mózgu.

Wady gry są dwie. Po pierwsze wspomniane wcześniej karty, które trzeba zwyczajnie zakoszulkować, żeby móc cieszyć się nimi jak najdłużej. Po drugie, mam uwagę do samych żetonów. Nie wiem czemu każdy zawiera 6 sekcji, przy czym maksymalnie zapełnionych jest 5 – ewentualna konieczność zapełnienia szóstej skutkuje „zerowaniem licznika”. Powoduje to pewne niepotrzebne zamieszanie, zwłaszcza na etapie pierwszych rozgrywek z nowymi graczami. Bardziej logicznym byłoby pięć sekcji. Nie wiem czy był to celowy zabieg autora w celu utrudnienia rozgrywki, ale wszyscy, z którymi graliśmy, krytykowali to rozwiązanie za nieintuicyjne.

Podsumowując. Pora na kameleona to całkiem ciekawy tytuł zapewniający godziwą rozrywkę. Pamiętajmy tylko, że ten sympatyczny gad na okładce potrafi rozgrzać mózg do czerwoności. Warto spróbować, zwłaszcza jeśli ktoś jest fanem gier „dobblopodobnych”. Na pewno zostanie w naszej kolekcji.

PLUSY:

+ proste zasady,

+ wyrabia spostrzegawczość i refleks

+ krótki czas rozgrywki,

+ kilka poziomów trudności,

+ dobra skalowalność.

MINUSY:

- słaba jakość kart,

- nielogicznie skonstruowane żetony

Liczba graczy:  2- osób

Wiek: od 8 lat 

Czas gry: ok. 10 - 15 minut

Rodzaj gry:  gra imprezowa 

Zawartość pudełka:

* 8 kości zwierzaków (gnu, nosorożca i bongo)

* 2 kości bambusa

* 30 znaczników trofeum w trzech różnych kolorach

* instrukcja do gry.

Wydawnictwo: Tailor Games
Cena: ok. 40 zł

Serdecznie dziękujemy wydawnictwu Tailor Games  za udostępnienie gry do recenzji.

Galeria zdjęć:

Kliknij, aby zobaczyć duże zdjęcia