UNO czyli SOLO a może odwrotnie?

Tak sobie wspominam czasy swego dzieciństwa. Człek nie miał z pewnością tylu sposobów na spędzanie wolnego czasu. Trzeba się było czasem nagłówkować, żeby się nie nudzić. Jednym z tych sposobów była gra w karty. Człowiek godzinami w gronie znajomych grał w „tysiąca”, „planowanie”, „3-5-8” (tudzież „1-5-7”), „kierki” i kilka innych fajnych gier. Wśród nich było też makao. Po iluś tam latach dowiedziałem się, że istnieje specjalna talia do tej gry, nie nazywa się już makao, ale Uno. Niedawno ta gra zagościła i u nas i zdobyła nasze serca. 

Generalnie zasady są bardzo zbliżone do makao z mego dzieciństwa i pokrótce przedstawiają się następująco. Talia składa się z 76 kart zwykłych (po 19 kart w czterech kolorach ponumerowanych od 0 do 9) oraz 32 kart specjalnych, za pomocą których możemy wywołać określone akcje.

Na początku gry rozdaje się po 7 kart każdemu graczowi i jedną z talii kładzie się na środek. Grę rozpoczyna wybrana osoba. Gracz ma dopasować swoją kartę albo numerem albo kolorem lub określonym symbolem (z karty specjalnej) do już odkrytej karty. Jeżeli gracz nie posiada żadnej karty pasującej do tej odkrytej, musi pociągnąć kartę z talii kart zakrytych. Jeśli wyciągnięta karta pasuje do odkrytej, jeszcze w tej samej kolejce gracz może ją dołożyć. Jeżeli nie – ruch ma kolejny gracz. Nie ma przymusu w dokładaniu kart. Jednakże wtedy gracz musi dociągnąć kartę z talii. Jeśli graczowi na ręce zostanie jedna karta to musi krzyknąć Uno! Celem gry jest jak najszybsze pozbycie się kart w każdej rundzie i zdobycie punktów za karty, które zostały w rękach innych graczy. Zwycięża gracz, który jako pierwszy zdobędzie 500 punktów. Zasady są jak widać proste, regrywalność jest spora, zabawa jest przednia.

Ostatnimi czasy dość przypadkowo wpadła nam w ręce gra „Solo” wydana przez Piatnika. 

Na pierwszy rzut oka widać, że to wariacja na temat Uno i szczerze mówiąc miałem wątpliwości, czy ten zakup był konieczny. Po jakimś czasie stwierdziłem, że coraz częściej mając do wyboru Uno czy Solo, wybieramy to drugie. Niby to samo (zawartość pudełka jest bardzo zbliżona do tej z Uno), a jednak nie to samo. Lekko zmienione reguły, a przede wszystkim wprowadzenie dwóch kart specjalnych wprowadzają naprawdę sporo zamieszania i niepewności. Gra zyskała. 

Poniżej przedstawiam porównanie poszczególnych kart oraz omówienie tych dwóch nowych kart specjalnych

Dwie rodziny kart niebieskich

Jak widać podstawowe karty nie różnią się od siebie. W Solo brakuje kart z cyferką „0”.

Utrata kolejki.

Karty jak widać różnią się jedynie grafiką. Ich działanie jest dokładnie takie same. Delikwent, na którego pada ta karta, traci kolejkę.

Zmiana kierunku.

Dokładnie tak samo jak w Uno. Służy do zmiany kierunku rozgrywania kolejki.

Weź dwie / Ciągnij dwie

W obu grach działa podobnie. Ten, któremu ta karta się napatoczy niestety musi zwiększyć stan posiadania kart na ręce o dwie. Jednakże w Solo jest możliwa obrona, tj. dołożenie karty z dwoma paluszkami. Wtedy kolejny gracz dostanie cztery kart. No chyba, że też będzie miał takową kartę, to pula rośnie do sześciu kart, etc.

Wybierz kolor / Zmiana koloru

W obu grach karta ta działa identycznie. Służy do zmiany aktualnie obowiązującego koloru.

Wybierz kolor + weź cztery / Ciągnij cztery + zmiana koloru

Karta co do zasady dział identycznie. Sprowadza się do tego, że gracz, któremu poprzednik rzucił takową kartę musi pobrać ze stosu cztery karty. Zmieniony zostaje również obowiązujący kolor (lub nie, jeśli rzucający sobie tego zażyczy). W odróżnieniu jednak od Uno, kartę tę możemy położyć w dowolnym momencie (w Uno tylko wtedy, gdy nie możemy położyć innej karty) i podobnie jak w przypadku kart z dwoma paluszkami, przed tą kartą możemy się obronić, jeśli tylko posiadamy kartę „ciągnij cztery + zmiana koloru”. Wtedy pula dla następnego gracza rośnie już do 8 kart.

Jak widać do tej pory wszystko jest dość podobne do siebie. Różnice tkwią w drobnych szczegółach. Prawdę mówiąc i w jedną i drugą grę można spokojnie zagrać na zasadach przeciwnika. Gdyby nie dwie karty specjalne.

Zamiana kart z innym graczem. Jeśli gracz rzuci tę kartę, to może wymienić swoją talię z innym wybranym przez siebie graczem.

Zamiana kart w kółko

Kartę tę można zagrać w dowolnym momencie. Gdy pojawi się na stole, to gracze przekazują swoją talię następnemu graczowi w kierunku zgodnym z kierunkiem gry.

Te dwa rodzaje kart naprawdę potrafią zdrowo namieszać. W rezultacie nikt nie jest niczego pewny. Już się człowiek cieszy, już krzyczy „solo” (czyli w momencie, gdy na ręku zostaje nam jedna karta), a tu bach i musi się z kimś wymienić swoją talią. Dzięki tej negatywnej interakcji gra zyskała na dynamice w porównaniu z Uno. Nam strasznie się to spodobało. Strasznie. Dzięki przypadkowi mamy chyba najlepszą wersję makao na rynku. Gorąco polecamy.

Jeśli lubicie makao i jej bardzo popularną odmianą w postaci Uno, to nawet jeśli je macie zachęcam do kupna Solo. Z pewnością się nie zawiedziecie. A jeśli makao było wam obce, Uno nie macie to tym bardziej kupcie Solo. O ile uda się ją Wam dostać, bo z tym jak widzę są problemy w internecie (my na grę trafiliśmy przypadkowo podczas zakupów w jednym z dobrze znanych sieciowych marketów).